Elisa Medde jest redaktorką, kuratorką oraz autorką tekstów o fotografii i kulturze wizualnej. Mając doświadczenie w obszarach historii sztuki, ikonologii i studiów fotograficznych, swoje badania skupia na związkach między obrazem, komunikacją i strukturami władzy. Była nominowana do wielu nagród, a także przewodniczyła rozmaitym konkursom, w tym Luma Rencontres Book Award, Prix Elysée i MAST Foundation for Photography Grant. 

Obecnie jest wykładowczynią Fotografii Mistrzowskiej w ECAL w Lozannie. Oprócz kuratorowania przestrzeni papierowych i fizycznych jej teksty pojawiały się we „FlashArt”, „PhotoEye”, ”Time Magazine”, ”Foam Magazine”, ”Something We Africans Got”, ”Vogue Italia” / ”L’Uomo Vogue”, ”YET Magazine”, ”Aperture PhotoBook Review” i wielu książkach artystycznych. W latach 2012–2023 była redaktorką naczelną magazynu „Foam” i dwukrotnie zdobyła nagrodę Lucie dla najlepszego magazynu fotograficznego. Jest laureatką nagrody Królewskiego Towarzystwa Fotograficznego 2023 za wydawnictwo fotograficzne.

Rob Bremner jest fotografem dokumentalnym i większość swojej kariery spędził pracując dla gazet i magazynów w Anglii. Najbardziej znany jest z prywatnych zdjęć, które zrobił w Liverpoolu w latach 80. i 90., gdy opiekował się rodzicami. Jego hipnotyzujące zdjęcia mieszkańców Liverpoolu podróżują także po Europie w ramach retrospektywy brytyjskiej fotografii dokumentalnej „Facing Britain” od lat 60. XX wieku do współczesności. Rob został nazwany przez „The Liverpool Echo” „Fotografem, który uchwycił prawdziwe serce Liverpoolu w latach 80. i 90.”. Chciałby kontynuować swój projekt dokumentalny w Liverpoolu i zrobić portret każdej jednej osobie mieszkającej w Liverpoolu.

Rob studiował fotografię w Wallasey College of Art, gdzie pracował w ciemni Toma Woodsa i uczył się swojego rzemiosła. Doświadczenie zdobywał podążając za Tomem i Martinem Parrami po Newbrighton podczas ich pracy. Uczęszczał również do Newport College of Higher Education, gdzie studiował fotografię dokumentalną, kurs prowadzony przez Davida Hurna, członka agencji fotograficznej Magnum.

Agnieszka Sadowska jest polską fotografką i fotoreporterką. Dokumentuje wydarzenia społeczno-kulturalne w regionie podlaskim, związana z białostocką „Gazetą Wyborczą”. W 2002 jej zdjęcia pojawiły się w albumie „Fotografie Gazety Wyborczej”, zaś w 2021 zaprezentowano je na wystawie zbiorowej „Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek” w Domu Spotkań z Historią, a sama Sadowska została jedną z bohaterek książki o tym samym tytule autorstwa Moniki Szewczyk-Wittek.

Jest autorką nagrodzonego w Konkursie „Fotoreporter Roku 2022” zdjęcia uchodźczyni na granicy polsko – białoruskiej. Fotografie autorstwa A. Sadowskiej, dokumentujące kryzys uchodźczy na granicy, zostały pokazane w Parlamencie Europejskim w Brukseli pt. „Pushback jest nielegalny. Pomaganie jest legalne”.

Piotr Niepsuj (aka The Image Guy a.k.a Radical P) urodził się w Polsce i wychował na rapie, jest fotografem i konsultantem ds. wizerunku mieszkającym w Mediolanie we Włoszech. Od ponad 15 lat za obiektywem stara się zachować jak największą realność i pokazać to, co zwykle pozostaje niezauważone. Uwielbia kolory i kolekcjonuje fotoksiążki, głównie o (kontr)kulturach. W przyszłym roku nastąpi oficjalne otwarcie jego przestrzeni kulturalnej poświęconej fotografii we wszystkich jej odcieniach. Jego motto brzmi: „Wszystko jest polityką!”

Agnieszka Pindera niedawno dołączyła do zespołu Muzeum Warszawy. Poprzednio kierowniczką Centrum Muzeologicznego w Muzeum Sztuki w Łodzi (2016–2023) oraz współkuratorką programu rezydencji artystycznych w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN w Warszawie (2014–2016). Doktorantka w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Kuratorka i współkuratorka wystaw m.in. Nikity Kadana, Jasminy Cibic i Konrada Smoleńskiego, oraz wystaw zbiorowych (m.in. Blue for Distinction, Red for Correction, Awangardowe Muzeum, Peer-to-Peer. Praktyki kolektywne w nowej sztuce).

Daniel Muzyczuk jest kierownikiem Działu Sztuki Nowoczesnej w Muzeum Sztuki w Łodzi. Kurator projektów m. in.: „Dźwięki elektrycznego ciała. Eksperymenty w sztuce i muzyce w Europie Wschodniej 1957-1984” (z Davidem Crowleyem), Muzeum Sztuki, Łódź; Calvert 22, London, 2012-2013; „Muzeum rytmu” (z Natashą Ginwalą), Muzeum Sztuki, Łódź; „Through The Soundproof Curtain: The Polish Radio Experimental” (z Michałem Mendykiem), ZKM, Karlsruhe, 2019; „Praca, praca, praca (praca). Céline Condorelli i Wendelien van Oldenborgh” (z Joanną Sokołowską), Muzeum Sztuki, Łódź; „Tobias Zielony. Dark Data” (z Kathleen Rahn), Marta Herford, 2022; „Obywatele kosmosu. Anton Vidokle z Veroniką Hapchenko, Fedirem Tetianyczem i Kolekcją Międzynarodowego Instytutu Kosmizmu”, Muzeum Sztuki, Łódź 2022. Kurator pawilonu polskiego na 55 Biennale Sztuki w Wenecji (z Agnieszką Pinderą). Przygotowuje do druku książkę zatytułowaną „Twilight of the Magicians”. Członek Grupy Budapeszt.

Robert Kuśmirowski jest performerem, autorem instalacji, obiektów, fotografii, rysunków. Urodzony w 1973 roku w Łodzi. Związany z Fundacją Galerii Foksal w Warszawie, Johnen Galerie w Berlinie, Guido Costa Projects w Turynie. Laureat Paszportów „Polityki” i Dorocznej Nagrody MKiDN w dziedzinie Sztuk Wizualnych za 2011r oraz wielu innych nagród. Mieszka i pracuje w Lublinie. Od 2007 roku zatrudniony na macierzystej uczelni Instytutu Sztuki Pięknych WA UMCS w Lublinie, Zakład Intermiediów oraz Sammer Academy in Salzburg (2013-2014).

Większość jego prac oparta jest na rekonstrukcji i kopiowaniu starych przedmiotów, dokumentów, fotografii, a raczej tworzeniu ich łudząco podobnych imitacji. Zazwyczaj nie mają one swego określonego pierwowzoru, a jedynie przywołują kulturę materialną pewnej epoki. Zawsze jednak cechuje je obsesyjna dokładność i skrupulatność. W większych instalacjach ujawnia się też kolekcjonerskie zamiłowanie artysty – nagromadzone przedmioty tworzą wówczas trudne do ogarnięcia zbiory, określone przez Joannę Mytkowską jako „barok nadmiaru i entropia detali”. W ten sposób Kuśmirowski odwołuje się do pamięci, historii i nostalgii, jaka towarzyszy kulturze wizualnej z odległej i nieco bliższej przeszłości powoli znikającej pod kolejnymi warstwami. Dzięki temu w jego pracach ujawnia się też wątek wanitatywny – odtwarzanie minionej kultury materialnej staje się sposobem podejmowania tematu krótkotrwałości, przemijalności i śmierci. Podobny charakter mają też jego akcje i działania performerskie, czasami uzupełniane skomponowaną przez niego muzyką.